leefALSlili

ALS ik val kan ik niet veel doen, behalve hopen dat er niks gevaarlijks achter me staat. Ik realiseer me dat ik uit balans raak en kan niet bijstappen om het te voorkomen. Ook mezelf opvangen met mijn armen heeft geen zin, want die zijn te slap om me tegen te houden. De volgende stap is weer opstaan, maar daar heb ik eigenlijk een persoon of een object voor nodig. Mede daarom heb ik besloten om niet meer alleen te douchen en trap te lopen. Een ongeluk is zo gebeurd en ik wil niet hopeloos op de grond liggen wachten totdat iemand me vindt. Ik heb nu dus zelf besloten om de wijkverpleging op te schalen en inmiddels slapen we ook alledrie beneden. Omdat ik deze keuze zelf heb gemaakt, voelt het goed.  Toen ik laatst viel, moest ik huilen. Niet van de pijn, maar van frustratie en boosheid. Er zit nog zoveel leven en energie in mijn hoofd! Waarom zorgt mijn ziekte ervoor dat ik moet stoppen met dingen doen die ik leuk vind? Nou dat weiger ik, dus hup mijn kleine scootmobiel in ...