Doorgaan naar hoofdcontent

10. Drempel

ALS ik val kan ik niet veel doen, behalve hopen dat er niks gevaarlijks achter me staat. Ik realiseer me dat ik uit balans raak en kan niet bijstappen om het te voorkomen. Ook mezelf opvangen met mijn armen heeft geen zin, want die zijn te slap om me tegen te houden. De volgende stap is weer opstaan, maar daar heb ik eigenlijk een persoon of een object voor nodig.

Mede daarom heb ik besloten om niet meer alleen te douchen en trap te lopen. Een ongeluk is zo gebeurd en ik wil niet hopeloos op de grond liggen wachten totdat iemand me vindt. Ik heb nu dus zelf besloten om de wijkverpleging op te schalen en inmiddels slapen we ook alledrie beneden. Omdat ik deze keuze zelf heb gemaakt, voelt het goed. 

Toen ik laatst viel, moest ik huilen. Niet van de pijn, maar van frustratie en boosheid. Er zit nog zoveel leven en energie in mijn hoofd! Waarom zorgt mijn ziekte ervoor dat ik moet stoppen met dingen doen die ik leuk vind? Nou dat weiger ik, dus hup mijn kleine scootmobiel in onze auto en op pad! Natuurlijk moet ik soms letterlijk en figuurlijk een drempel over, maar als ik lieve mensen om me heen heb, dan verdwijnt deze vanzelf.

Zo en nu is het tijd voor de feestdagen! Natuurlijk zijn deze wel een beetje beladen, maar we hebben gezellig afgesproken met vrienden en familie, dus dat komt helemaal goed. En eerlijk gezegd, ik zit nu een stuk beter in mijn vel vergeleken met vorig jaar! We gaan genieten van alles wat er gaat komen in 2020!

Reacties

Populaire posts van deze blog

1.9 Vertellen

ALS je aan je peuter uit moet leggen dat je ongeneeslijk ziek bent, wat zeg je dan? Hij leeft in het nu, dus hem vertellen dat ik niet op zijn bruiloft zal zijn heeft geen zin (maar welke ouder weet dat eigenlijk wel zeker?). We hebben hem nu verteld dat mama haar spiertjes ziek zijn en kapot gaan. Daarom kan mama niet rennen en tillen. Zo zullen we hem gaandeweg meer vertellen als hij daar aan toe is. Mocht jouw kindje vragen waarom ik op een scooter rijd, dan zou ik het fijn vinden als je een beetje hetzelfde verteld. De laatste tijd heb ik ook weer wat interviews gehad voor mijn kinderboekje Lama Luna. Het verhaal gaat over mijn man en mij. Toen we begin twintig waren, hadden we een paar jaar verkering. Daarna zijn we acht jaar uit elkaar geweest. In die jaren heb ik de wereld rondgereisd, iets wat ik nooit had willen missen. Gelukkig bracht het lot ons na die acht jaar weer terug bij elkaar. Helaas eindigt dit sprookje alleen niet met: ze leefden nog lang en gelukkig. Ik merk dat d

1. Puzzelstukjes

Op  21 februari 2019 vallen om 14.15 alle puzzelstukjes op zijn plaats. Na ruim een half jaar zoeken weten we nu eindelijk wat er mis is met mijn lichaam en dat lucht op! Ik voel al maanden dat lopen en schrijven achteruit gaat en nu weet ik  tenminste dat het niet tussen mijn oren zit! Het is heel gek, maar het lijkt wel of ik een schotje positiviteit erbij heb gekregen. Zo van: de diagnose is slecht, maar het leven gaat door! We hebben veel gehuild met familie&vrienden, maar we gaan gewoon zoveel mogelijk genieten en NU leven!  De afgelopen maand is druk geweest, want we moeten veel zaken regelen. (zowel stomme als leuke dingen) En we rollen van de ene vraag in de andere en dat zal ook nog wel even zo blijven. Degene die mij kennen weten dat ik regelen leuk vind, dus dat is wat ik nu doe!  Iedereen leeft super met ons mee, maar ook WhatsApp zal straks moeilijker worden voor mij. Vandaar dat we maandelijks een blog gaan maken om jullie op de hoogte te houden. Ook wil ik me inz

1.6 Vallen

ALS je mijn blog maandelijks las, zul je wel denken: waar is Lili? Nou gewoon thuis hoor en alles gaat goed, voor zover het goed kan gaan. We hebben Corona tot nu toe buiten de deur weten te houden, maar zijn tot half juni in ons eigen huis gebleven en hebben visite bij ons hek in de achtertuin ontmoet. Zo fijn om wel gewoon met mensen in contact te blijven (in het echt of via beeldbellen)! Lopen gaat wel slechter. Ik ben zelfs een keer achterover gevallen. Ik verloor mijn balans en mijn armen hebben geen kracht meer om mezelf op te vangen. Dus boem, daar lag ik op m’n rug. Niks aan de hand dacht ik, maar de volgende morgen werd ik misselijk wakker. Mijn evenwichtskristallen waren verschoven, waardoor ik een week lang duizelig was. Ik moest hele vervelende oefeningen doen om er vanaf te komen. Aangezien ik dit niet nog een keer wil meemaken, heb ik besloten om geen trappen meer te lopen en ook in huis met een rollator te lopen. Een voordeel voor mijn zoontje want nu wordt m