Doorgaan naar hoofdcontent

1.2 Quarantaine

ALS ik Corona krijg, dan heb ik een probleem. Ik val door mijn ziekte in de risicogroep en ik beland niet graag in het ziekenhuis, want een IC-opname trekt mijn lichaam denk ik niet. We hebben daarom besloten om met zijn drietjes in preventieve quarantaine te gaan voor onbepaalde tijd. Dus dat houdt in: geen kinderopvang, geen huishoudelijke ondersteuning, geen thuiszorg, geen fysio, geen bezoek etc etc. Mijn man is nog 'gewoon' aan het werk (gelukkig wel thuis nu) en voert nu al deze taken uit. Zonder hem zou ik niet weten wat ik zou moeten doen!

Natuurlijk zijn alle zieken en overleden mensen verschrikkelijk, maar deze tijd heeft ook wel iets bijzonders. We zijn thuis met zijn drietjes en inmiddels hebben we ons ritme gevonden. We hebben in het weekend opeens zeeën van tijd omdat onze agenda leger dan leeg is. Zo heb ik de schatkist met cadeautjes voor mijn zoontje zijn verjaardagen afgemaakt, inclusief de door een vriendin gemaakte verjaardagskaarten (met daarin mijn wensen en adviezen voor de toekomst). Het klinkt misschien heftig, maar zo voelt het niet. Ik ben juist trots en blij dat ik dit kon voorbereiden!

Verder genieten we van onze tuin. Ik heb online een vogelcursus gedaan, mijn man verzorgt zijn grasveld zorgvuldig en ons kleintje bestudeert mieren, lieveheersbeestjes en hommels. 

Geen idee hoe de rest van de lente en de zomer zal verlopen, maar we merken het vanzelf wel. Blijf veilig binnen en probeer te genieten van de kleine dingen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

1.9 Vertellen

ALS je aan je peuter uit moet leggen dat je ongeneeslijk ziek bent, wat zeg je dan? Hij leeft in het nu, dus hem vertellen dat ik niet op zijn bruiloft zal zijn heeft geen zin (maar welke ouder weet dat eigenlijk wel zeker?). We hebben hem nu verteld dat mama haar spiertjes ziek zijn en kapot gaan. Daarom kan mama niet rennen en tillen. Zo zullen we hem gaandeweg meer vertellen als hij daar aan toe is. Mocht jouw kindje vragen waarom ik op een scooter rijd, dan zou ik het fijn vinden als je een beetje hetzelfde verteld. De laatste tijd heb ik ook weer wat interviews gehad voor mijn kinderboekje Lama Luna. Het verhaal gaat over mijn man en mij. Toen we begin twintig waren, hadden we een paar jaar verkering. Daarna zijn we acht jaar uit elkaar geweest. In die jaren heb ik de wereld rondgereisd, iets wat ik nooit had willen missen. Gelukkig bracht het lot ons na die acht jaar weer terug bij elkaar. Helaas eindigt dit sprookje alleen niet met: ze leefden nog lang en gelukkig. Ik merk dat d

1. Puzzelstukjes

Op  21 februari 2019 vallen om 14.15 alle puzzelstukjes op zijn plaats. Na ruim een half jaar zoeken weten we nu eindelijk wat er mis is met mijn lichaam en dat lucht op! Ik voel al maanden dat lopen en schrijven achteruit gaat en nu weet ik  tenminste dat het niet tussen mijn oren zit! Het is heel gek, maar het lijkt wel of ik een schotje positiviteit erbij heb gekregen. Zo van: de diagnose is slecht, maar het leven gaat door! We hebben veel gehuild met familie&vrienden, maar we gaan gewoon zoveel mogelijk genieten en NU leven!  De afgelopen maand is druk geweest, want we moeten veel zaken regelen. (zowel stomme als leuke dingen) En we rollen van de ene vraag in de andere en dat zal ook nog wel even zo blijven. Degene die mij kennen weten dat ik regelen leuk vind, dus dat is wat ik nu doe!  Iedereen leeft super met ons mee, maar ook WhatsApp zal straks moeilijker worden voor mij. Vandaar dat we maandelijks een blog gaan maken om jullie op de hoogte te houden. Ook wil ik me inz

1.6 Vallen

ALS je mijn blog maandelijks las, zul je wel denken: waar is Lili? Nou gewoon thuis hoor en alles gaat goed, voor zover het goed kan gaan. We hebben Corona tot nu toe buiten de deur weten te houden, maar zijn tot half juni in ons eigen huis gebleven en hebben visite bij ons hek in de achtertuin ontmoet. Zo fijn om wel gewoon met mensen in contact te blijven (in het echt of via beeldbellen)! Lopen gaat wel slechter. Ik ben zelfs een keer achterover gevallen. Ik verloor mijn balans en mijn armen hebben geen kracht meer om mezelf op te vangen. Dus boem, daar lag ik op m’n rug. Niks aan de hand dacht ik, maar de volgende morgen werd ik misselijk wakker. Mijn evenwichtskristallen waren verschoven, waardoor ik een week lang duizelig was. Ik moest hele vervelende oefeningen doen om er vanaf te komen. Aangezien ik dit niet nog een keer wil meemaken, heb ik besloten om geen trappen meer te lopen en ook in huis met een rollator te lopen. Een voordeel voor mijn zoontje want nu wordt m