Doorgaan naar hoofdcontent

8. Regelen

ALS je mijn ziekte hebt, moet je afscheid nemen van heel veel dingen. 

Ik hou van handlettering, stempels gutsen, geboorteslingers naaien en nog heel veel andere creatieve dingen. Maar als je handen niet meer doen wat je wil, dan is de lol er snel vanaf.

Ik hou van volleyballen, hardlopen, kickboksen en nog vele andere sporten. Maar als je benen niet meer willen rennen, of eigenlijk überhaupt lopen, dan is de lol er snel vanaf.

Ik hou van werken bij de gemeente, bij de krant, in het callcenter en al het andere werk dat ik in mijn leven heb gedaan. Maar als je handen moeite hebben met de telefoon opnemen of e-mails te typen, dan is de lol er snel vanaf.

Ik kan iedere dag boos, verdrietig, gefrustreerd en nog honderd andere dingen zijn, maar daar heb ik niks aan. Het kost me alleen maar negatieve energie en ook energie is kostbaar, dus ik besteed liever mijn aandacht aan positieve dingen.

Ik hou ontzettend van mensen om me heen en dingen regelen is mijn tweede natuur. Gelukkig kan ik dat ook nog steeds! Dus een vriendenuitje, een familiereünie, een volleybaltoernooi of een duathlon? You name it, I regel it!

Op tienjarige leeftijd begon ik met volleyballen. Van meisje naar puber, van puber naar jongedame en van jongedame naar vrouw. Al die fases heb ik samen met mijn team- en clubgenootjes bij Zuvo beleefd. Wat gaaf, fijn, mooi en tof om te zien dat afgelopen zaterdag er zoveel mensen naar mijn toernooi/kindermiddag zijn gekomen. Ik heb zo ontzettend genoten van al die lieve mensen, dank!

Reacties

Populaire posts van deze blog

1.9 Vertellen

ALS je aan je peuter uit moet leggen dat je ongeneeslijk ziek bent, wat zeg je dan? Hij leeft in het nu, dus hem vertellen dat ik niet op zijn bruiloft zal zijn heeft geen zin (maar welke ouder weet dat eigenlijk wel zeker?). We hebben hem nu verteld dat mama haar spiertjes ziek zijn en kapot gaan. Daarom kan mama niet rennen en tillen. Zo zullen we hem gaandeweg meer vertellen als hij daar aan toe is. Mocht jouw kindje vragen waarom ik op een scooter rijd, dan zou ik het fijn vinden als je een beetje hetzelfde verteld. De laatste tijd heb ik ook weer wat interviews gehad voor mijn kinderboekje Lama Luna. Het verhaal gaat over mijn man en mij. Toen we begin twintig waren, hadden we een paar jaar verkering. Daarna zijn we acht jaar uit elkaar geweest. In die jaren heb ik de wereld rondgereisd, iets wat ik nooit had willen missen. Gelukkig bracht het lot ons na die acht jaar weer terug bij elkaar. Helaas eindigt dit sprookje alleen niet met: ze leefden nog lang en gelukkig. Ik merk d...

1. Puzzelstukjes

Op  21 februari 2019 vallen om 14.15 alle puzzelstukjes op zijn plaats. Na ruim een half jaar zoeken weten we nu eindelijk wat er mis is met mijn lichaam en dat lucht op! Ik voel al maanden dat lopen en schrijven achteruit gaat en nu weet ik  tenminste dat het niet tussen mijn oren zit! Het is heel gek, maar het lijkt wel of ik een schotje positiviteit erbij heb gekregen. Zo van: de diagnose is slecht, maar het leven gaat door! We hebben veel gehuild met familie&vrienden, maar we gaan gewoon zoveel mogelijk genieten en NU leven!  De afgelopen maand is druk geweest, want we moeten veel zaken regelen. (zowel stomme als leuke dingen) En we rollen van de ene vraag in de andere en dat zal ook nog wel even zo blijven. Degene die mij kennen weten dat ik regelen leuk vind, dus dat is wat ik nu doe!  Iedereen leeft super met ons mee, maar ook WhatsApp zal straks moeilijker worden voor mij. Vandaar dat we maandelijks een blog gaan maken om jullie op de hoogte te h...

4. Dromen

Als ik onbekende mensen zie fietsen met een kindje voorop wordt ik verdrietig, dat wilde ik ook heel graag, maar ik voelde afgelopen zomer al dat ik daar niet sterk genoeg voor was. Oké van je fiets afvallen is niet leuk, maar met een kindje omvallen wil je al helemaal niet op je geweten hebben. Toch blijft deze droom een beetje aan mij knagen. Net zoals de droom die ik had om een groot gezin te stichten. Wat had ik graag mijn zoontje een broertje of zusje gegeven, maar we hebben ons handen al vol aan een kindje en straks komt er ook nog de zorg voor mij bij. Nu deze keuze gemaakt is door mij en mijn man, ga ik proberen hem te accepteren en me te focussen op wat ik wel heb.  Wat genieten we dagelijks van ons vrolijke ventje en we proberen zo lang mogelijk als een gewoon gezin te functioneren. Mede daarom gaan we allemaal beneden slapen. Inmiddels is de zorgunit aan huis geplaatst  en deze zomer krijgt ons zoontje ook een slaapkamer beneden  zodat ik hem altijd mee naar...